Welcome to America

Het is vrijdagochtend, locatie is Schiphol Airport. Vanaf 06:32 uur druppelen de Te Slaatjes vanuit heel Nederland de luchthaven binnen. Iedereen is nog een beetje aan het wakker worden; de een moet nog langs Albert Heijn, de ander naar de wc en weer een ander wil gewoon koffie en staart enigszins apathisch voor zich uit. Iedereen, behalve Ed. Ed is niet moe, hij is vooral heel enthousiast en een tikkeltje gestresst. "Ok, opschieten jongens, we moeten naar de incheckbalie". Met nog drie uur te gaan voor vertrek, vindt de rest van het reisgezelschap vooral dat we rustig aan kunnen doen, maar Ed heeft de pas er flink in en beweegt zich met maar een doel voor ogen door de mensenmassa heen. Een paar zweetdruppels verschijnen op zijn voorhoofd, net onder de rand van de visserspet die deel uitmaakt van zijn signature look. 

Zonder problemen en na geholpen te zijn door een bijzonder vriendelijke en vrolijke douanier - 'nee hoor, je hoeft niets uit je bagage te halen. Ik ben Surinamer, liever lui dan moe' -  staan alle zeven leden van het reisgezelschap in het Schipholwalhalla achter de douane. Als de groep compleet is, moet er uiteraard opnieuw worden geplast, koffie worden gehaald en geeft iedereen stuk voor stuk aan "heel graag even bij de boeken te willen kijken". Nadat iedereen een kop koffie heeft gedronken en een stuk fruit van thuis heeft opgegeten - want wel heel zonde om weg te gooien - gaan Ed en Pien dollars pinnen. De rest gaat naar de boekwinkel om het nodige leesmateriaal en nog wat spelletjes te kopen. Een half uur voor de gate sluit, voelen de kinderen wat stress opkomen; 'Laten we maar naar de gate gaan, anders zijn we te laat'. Dit keer is het Ed die de rust zelf is en als een soort Boeda, compleet zen antwoordt dat we nog tijd zat hebben. We haasten ons naar de gate en hoe dichter we bij de gate komen, des te meer onze pas versnelt - behalve die van Ed. Zelfs wanneer rode letters 'GATE CLOSES' op de schermen knipperen, roept Ed nog dat ze heus niet zonder ons zullen vertrekken. Het laatste stuk rennen we naar de gate en precies op tijd lopen we met ze zevenen het vliegtuig in, klaar voor de reis van tien uur.

En na tien uur landen we veilig op LA International Airport. Daphne heeft vooral geslapen, Laura heeft non-stop films gekeken en Ed heeft wat rondgelopen en zo veel staan 'borrelen bij de bar' achterin het vliegtuig dat de stewardessen hem vroegen of hij wilde assisteren bij het uitdelen van de ijsjes. Hoe iedereen de vlucht ook heeft doorgebracht, over een ding zijn we het eens: dit voelde niet als tien uur. Redelijk snel hebben we onze bagage van de band en zijn we door de douane heen - 'Welcome to America'. Behalve Mauk die wordt meegenomen naar een hokje om verder ondervraagd te worden - en dat terwijl hij ziek is. Nadat hij heeft verteld met wie hij reist en wat voor werk iedereen doet, wordt hij vrijgelaten en voegt hij zich bij de groep. We zijn in Amerika.

Door het tijdsverschil is het bij aankomst nog steeds vrijdag en hebben we nog een halve dag voor de boeg. Nadat we onze spullen naar het hotel hebben gebracht, vertrekken we naar Venice Beach. De reistijd naar Hollywood is te lang en aangezien niemand van ons ooit eerder in Los Angeles is geweest, is er nog veel te ontdekken. Vanaf Venice Beach lopen we via de Ocean Front Walk naar Santa Monica. Langzaam breekt ook de zon door en wordt het lekker warm. In combinatie met de palmbomen en de strandhuisjes van de Life Guards geeft dit een heerlijk vakantiegevoel. Er zijn veel eettentjes waar je taco's, poké bowls en burgers kan halen. Verder zien we veel graffiti en allerlei winkels, van souvenir shops en tattoozaken tot aan snoepwinkels. Wat bijzonder opvalt is de hoeveelheid waarzeggers en handlezers. De sfeer is heel goed; mensen zijn aan het rolschaatsen, basketballen en fietsen en er wordt door jong en oud muziek gemaakt. Ook lopen er veel mensen rond die er slechter aan toe zijn: onverzorgd en stevig onder invloed. We lopen langs een skatepark waar mensen hun kunsten vertonen en kijken uit naar Muscle Beach. Helaas is een deel van Muscle Beach gesloten voor renovatie waardoor het minder indrukwekkend is dan we hadden ons hadden voorgesteld, maar een ding is duidelijk; overal langs het strand zijn mensen bezig te sporten; hardlopen, fietsen en trainen op de toestellen die op verschillende plekken over het strand zijn verspreid.

Na zo'n drie kwartier lopen komen we aan bij Santa Monica Pier, heel leuk om zo in de verte te zien opdoemen en steeds dichterbij te zien komen. Het reuzenrad en de achtbaan zorgen voor een vrolijk silhouet. De wandeltocht heeft ons langs mooie huizen en hotels aan het strand gebracht, maar ook zien we veel zwervers in zelfgebouwde hutjes van zeil. Best een groot contrast. Ondanks dat we allemaal eigenlijk niet per se de Santa Monica Pier op willen, eindigen we toch op een van de terrassen op de pier met vermoeide benen, een biertje en een portie inktvisringen. Nadat we een beetje zijn bijgekomen, lopen we nog even verder, langs Third Street Promenade en via Ocean Front Walk weer terug. Het is nu al 24 uur geleden dat we vertrokken en door de reis en het vele lopen, begint de vermoeidheid toe te slaan. Het wordt steeds stiller tot op een gegeven moment iedereen zwijgend met verstand op nul vooruit gaat. We zijn van plan bij In-N-out een burger te eten, maar de laatste 30 minuten die we nog moeten lopen, zijn ons te veel.

We halen een burger met patat en chili fries - anders dan verwacht helaas geen pittige frietjes, maar friet met bonensaus erover heen bij een Thomas' burger en bestellen twee Ubers naar het hotel. Pien, Laura en Daphne komen bij een Chinese man in de auto die bij aankomst al moeite heeft met ons vinden en langs de kant te stoppen. Op weg naar het hotel voert hij een luid telefoongesprek in het Chinees en zet vervolgens een cd met Chinese meditatiemuziek aan. We kunnen ons lachen niet inhouden. Gelukkig zet hij ons heelhuids af en eenmaal in de kamer valt iedereen als een blok in slaap. Welcome to America.