Hit the road, Ed

De volgende ochtend staan we weer vroeg naast ons bed; om 07:15 uur worden we opgehaald door een shuttle om naar de camperverhuur gebracht te worden. Voor het eerst gaan we de high way op, maar het voelt allemaal nog niet heel anders. Of dat nou komt omdat het enigszins voelt als de reizen in Italië of omdat we deze snelwegen al in zo veel Amerikaanse films en series hebben gezien, daar komen we niet helemaal uit.

Eenmaal bij de verhuur aangekomen, worden we met een Duits gezin in een ruimte gestopt om een instructievideo te bekijken over de camper. "English or German?", vraagt de man van de verhuur. "German", antwoordt een van de Duitse gasten, maar godzijdank kiest de verhuurder voor Engels wanneer hij de onzekerheid in onze ogen ziet. Als de video, waarin logische en minder logische dingen worden uitgelegd, is afgelopen, gaan we een typisch Amerikaans kantoor in - trouw- en familiefoto's op de bureaus en een statig portret van de oprichters aan de muur - waar we het nodige papierwerk invullen. We worden naar onze camper gebracht, laden we in en krijgen we de laatste dingen uitgelegd door Joella - "Sorry, i have a very difficult name". Welk deel er lastig is, zijn we nog niet achter.

En dan is het zo ver, we vertrekken. Ed achter het stuur, de rest van de familie gezellig achterin. Het is inmiddels 10:30 uur en niemand heeft nog gegeten. Aangezien iedereen in de familie normaal gesproken snel hangry wordt, is het een wonder dat er nog geen ruzies zijn gemaakt en geen 'gewonden' zijn gevallen. Maar dit betekent ook dat meteen unaniem is bepaald dat onze eerste stop Walmart is. De vrouwen gaan de winkel binnen om snel wat boodschappen te doen, zodat we echt kunnen beginnen aan de reis. De mensen zijn bijzonder behulpzaam. Als Laura even jam en pindakaas gaat pakken en daarna met zoekend de mensen en gangpaden scant om Pien en Daphne te vinden, hoort ze een vriendelijk "Can I help you ma'm?", achter zich. Ze draait zich om "I'm looking for my mom.". De man, zijn collega en Laura kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Misschien is deze tekst ook niet heel conventioneel uit de mond van een 31-jarige vrouw.

Als de belangrijkste dingen - waaronder uiteraard Reece's pieces - zijn afgerekend en ingeladen, begint de reis richting Joshua Tree. Ed en Pien hebben de reis goed voorbereid en overal campingplekken gereserveerd. Jumbo Rock Campground in Joshua Tree National Park is echter de enige plek waar reserveren niet mogelijk is: first come, first serve, dus enige haast is geboden. Het rijden gaat Ed goed af, maar het rijden in een camper is voor iedereen nog wat wennen. Bij de eerste bocht vliegt de ijskast open, het haakje waarmee je de ijskast vergrendelt, werkt niet. Ook de manier van communiceren is niet zoals gewoonlijk. Het is moeilijk om van voorin mensen achterin te verstaan en andersom. Sowieso is het natuurlijk nieuw om met zeven personen die allemaal iets anders willen in een grote camper te zitten, die daardoor meteen iets kleiner voelt - Daphne wil lezen, Pim en Anna willen graag Uno spelen en Laura wil daar doorheen vooral heel hard Rocket Man uit de speakers laten schallen.

Het landschap om ons heen begint te veranderen naar een prachtig berg- en rotsachtig gebied met uitgestrekte wegen. Eigenlijk wat je je voorstelt bij een roadtrip in Amerika. Al snel loopt ook de temperatuur meer op en de generator en airco worden aangezet om de nodige verkoeling te geven. We lezen wat over het gebied en de campground: "een no hook up; er zijn geen faciliteiten aanwezig, geen water of elektriciteit om op de camper aan te sluiten, internet en telefoon werken er niet en het is verschrikkelijk heet. Ook is er al een jaar lang een 51-jarige man vermist." Ok, klinkt geruststellend. 

Na ongeveer twee uur rijden worden we door de GPS die Joella ons bij de camper heeft aangesmeerd - "No really, you have unlimited WiFi and GPS everywhere, even if your phone doesn't work" - een raar zandpad met diepe kuilen ingestuurd. Niet goed. We rijden verder met Google Maps - die godzijdank nog werkt - en vragen bij een winkel die in het uitgestrekte, droge landschap eenzaam langs de weg staat naar de juiste route. We moeten 20 miles terugrijden naar de Saloon, waar we een half uur geleden nog vrolijk van riepen "Oh wat leuk, kijk die Saloon!". Als we we daar zijn aangekomen, kopen we een pas voor de National Parks en krijgen we een kaart van het gebied. Ook vertelt Ranger "Magic" Marker Marshall ons dat ze vanavond bij Jumbo Rock een lezing zal geven over de gevaarlijkste dieren en haar telescoop zal meenemen om Jupiter en haar vier manen te laten zien. Of er plek is bij Jumbo Rock, dat kan ze ons niet vertellen. Bij aankomst in bij de campground moeten we een envelop pakken, een vrije plek zoeken, geld in de envelop doen en de envelop terugbrengen. Spannend!

We rijden naar de locatie over een slingerende weg, langs de prachtige Joshua trees. Bij aankomst stappen Ed en Laura uit om te zoeken naar de envelop - dit voelt best wel Wie is de mol - maar vinden er geen. We rijden door en vinden een prachtige plek, maar rijden er meteen weer uit voor de volgende plek, die er toch net iets mooier bij ligt. Als we ons geïnstalleerd hebben, lopen we terug naar de ingang waar we, na een tip van de buren, de enveloppen nu wel vinden en beginnen aan de Skull Rock trail. Het is al een stuk afgekoeld, dus het is een aangename tocht. Het gebied is echt prachtig met overal rotsuitstulpingen Joshua trees. Het pad dat we volgen is heel mooi zanderig en heel goed te doen. Los van de adembenemende natuur, zien we ook veel mooie vogels, konijnen en woestijnratten. Mauk loopt als een soort Assepoester door het gebied; overal waar hij gaat, komen de dieren op hem af.

Als we terug zijn, beginnen we met koken, zodat we op tijd zijn voor de lezing van Ranger Marker. De kip gaat in de oven en de groenten worden gesneden. En dan, na ongeveer tien minuten, begint de oven te roken en staat binnen nog eens twee minuten de camper blauw van de rook. De rookmelder begint te piepen en snel zetten we de oven uit en halen de kip, die nog niet gaar is, eruit. Ok, dat wordt later vanavond groenten zonder kip eten. Maar dat komt straks, het is inmiddels 20:25 uur, dus we moeten gaan. Ranger Marker vertelt ons onder de sterrenhemel over alle dieren die we kunnen tegenkomen; naast de konijnen, woestijnratten en vogels die we al hebben gezien, zijn er ook schorpioenen, slangen, bobcats, coyote's en puma's. Voor sommige is de kans om ze tegen te komen - gelukkig - kleiner dan voor anderen.  

Na de lezing gaan we vermoeid terug naar de camper, het is inmiddels nog verder afgekoeld en wordt behoorlijk fris. We eten nog snel wat groenten, sla en brood en maken alle bedden klaar. Night night!