Soms zit het mee en soms een heel klein beetje tegen

Een tip die we hebben gekregen van de espressoman in Sedona is om bij de Grand Canyon 1,2 miles voorbij Yaki point te rijden naar een parkeerplaats 'that holds up to ten cars.' - we moeten dus geluk hebben dat er plek is. Onderweg rijden we door een bos dat Zweeds aandoet en zien we borden die waarschuwen voor mountain lions, oftewel puma's. 

Omdat we zo vroeg aankomen, staat er pas één auto waarin een stel nog ligt te slapen. Volgens de aanwijzingen van de man, volgen we de dirt road voorbij gate - een soort vervallen slagboom - om richting het prachtige uitkijkpunt te lopen.

Na een wandeling van ongeveer twintig minuten - die best spannend is, je weet nooit of je oog in oog komt te staan met een wilde dier - door een sprookjesachtig bos, komen we aan bij een geweldig uitkijkpunt. De espressoman had geen ongelijk - waar je ook kijkt, overal zie je een ander deel van de Grand Canyon. We kunnen doorlopen naar een rots die wat uitsteekt, waardoor je vrijwel overal de Grand Canyon om je heen ziet. Wanneer sommigen nog iets verder door willen lopen naar het puntje, krijgt de rest het benauwd en wordt iedereen verzocht terug te komen, ver weg van de afgrond.

We maken de laatste foto's - je kan werkelijk waar niet ophouden met foto's maken, ondanks dat je weet dat ze weinig van elkaar verschillen, je wil al het pracht vastleggen - en maken dezelfde wandeling terug naar de camper. Vanaf daar vervolgen we de reis naar Desert View Watchtower, twintig minuten verderop. 

Bij Desert View is het eerst tijd voor ontbijt; koffie, eieren en yoghurt in het zonnetje na een ochtendwandeling, heerlijk. Het uitzicht is opnieuw mooi, maar minder spectaculair na wat we net hebben gezien. Ook is het - geen verrassing - een toeristische attractie, dus vol met andere mensen.

Desert View was echt ons laatste stukje Grand Canyon. Nu rijden we door naar de volgende plek: Bryce Canyon, een rit van ongeveer 5 uur. Het begint met een stuk door een bijna industrieel landschap, het spreekt ons niet bijzonder aan. Maar in een paar uur rijden, zie je hier zo ongelooflijk veel verschillende gebieden, dat er ook oogstrelende stukken land tussen zitten. We zien bijzonder gekleurde bergen, van lichtgroen tot prachtig zalmachtig roze. Ook de prachtige rode bergen met struikgewassen die als groene stippen over de berg verspreid zijn, komen we weer tegen. Langs de hele weg staan kraampjes met koopwaar, aangekondigd als Navajo stores. We besluiten een klein stukje om te rijden zodat we over de Marble Bridge rijden. Op alle foto's ziet deze brug er prachtig uit, maar erover heen rijden - zonder te stoppen - is een kleine tegenvaller of in ieder geval niet heel bijzonder.

Op den duur zijn we zo'n stuk richting het oosten gereden dat de tijd een uur is versprongen en we een uur 'kwijt' zijn. Alle telefoons en horloges geven een andere tijd aan. Hoe laat het ook mag zijn, het is altijd tijd om te eten. We kiezen voor Houston's Trail's End in Kanab; een heerlijk Amerikaans restaurant waar alles van hout is - inclusief de boots waar we in zitten - en de holsters aan de muur hangen. De glazen frisdrank - uiteraard van Amerikaans formaat - komen met de double patty burgers, kipwraps en quesadillas op tafel. Genieten!

We rijden door en komen dichterbij Bryce Canyon. Op de weg ernaartoe komen we eerst een bord tegen met no vehicles over 13,6 feet tall. Ok, onze camper is 13,5 feet. Denken we. Eigenlijk weet niemand het zeker, dus wordt er flink gespeculeerd - iets waarin we allemaal excelleren. We besluiten door te kunnen en handelen daarnaar. Dan komt het volgende bord ons tegemoet no vehicles larger than 22 feet. Wat we zeker weten, is dat onze camper 32 feet is... We slaan meteen linksaf naar het parkeerterrein van het Visitors Center, maar dat is gesloten. Now what?

Wanneer er een pick up truck het terrein oprijdt, probeert Ed ze tegen te houden om te vragen of zij meer informatie hebben. Het is duidelijk dat ze daar geen zin in hebben, maar doorzetter als Ed is, geeft hij niet op en rent achter de truck aan. Op het moment dat hij de mensen aanspreekt, komen er vanaf de kant waar we op moeten meerdere bussen aanrijden. 'Zie dat hoofd van Ed,' zegt Pim, 'alsof hij water ziet branden.' Het antwoord van de vrouw op Eds vraag: 'Well, I don't know, but I see lots of busses coming from that direction.' De lage tunnel waarover we ons zorgen hebben gemaakt, blijkt een prima boog waar we zonder enige moeite onderdoor passen.

In plaats van meteen naar Ruby's Inn Campground te rijden, waar we een plek hebben voor vanavond, gaan we door naar Bryce Canyon om daar de weg af te rijden naar waar het doodloopt - 18 miles verderop. Vanuit daar kun je dan terugrijden en bij ieder viewing point - en dat zijn er nogal wat - te stoppen om van het uitzicht te genieten. Het ene viewing point is meer de moeite waard dan het andere, maar al met al geven ze ons een goed beeld van de waanzinnige rotsen en prachtige natuur van Bryce Canyon.

Na het laatste viewing point gaan we snel door naar de camping, het is inmiddels als 20:30 uur en we willen vroeg op om de zonsopgang te zien in de Canyon. Wat we alleen niet van tevoren zag aankomen is dat de camper ons even in de steek laat. Zodra we stil staan, de camper waterpas zetten met blocks en aangesloten zijn op elektriciteit en water - jippie, full hook up  - gaat een van de slide outs niet meer uit. Om de kleine ruimte enigszins leefbaar te houden met zeven personen en om twee extra bedden klaar te maken, zijn deze slide outs wel nodig. We proberen road support te bellen - de GPS met telefoonfunctie die Joella ons heeft aangesmeerd, werkt ook nu niet - maar aangezien die al gesloten is en het ons met alle wil niet lukt om slide outs uit te krijgen, gaan we pannenkoeken eten, American pancakes.

Om de dag af te sluiten, lopen we nog even naar het douchegebouw voor een heerlijke douche en onderweg worden we begroet door een klein meisje met de woorden 'Howdy, Y'all' - tot grote hilariteit van Pim en Mauk. Ook worden we getrakteerd op een ongelooflijk heldere sterrenhemel met volle maan, om ons heen alleen de stilte en de koele lucht die nog wat rokerig ruikt van alle camp fires. Genieten dit - en dat voor een gezin dat nooit kampeert. Terug bij de camper gaan we meteen onder de wol - Mauk slaapt deze nacht op een kleiner bedje en Laura op de bank - over vijf uur gaat onze wekker voor de sunrise.