Hiking the day away

We worden vroeg wakker als Ed door de camper loopt om koffie te maken. Ook dat hoort erbij als je met z'n allen op zo'n klein ruimte leeft, zodra een iemand beweegt of rondloopt, wordt iedereen wakker. Het komt ook goed uit, want we hebben weer veel avontuur op het programma staan.

Zodra we de camper min of meer hebben klaargemaakt voor vertrek, lopen we om 7:30 uur richting Margs Draw trail. We lopen door het prachtige rode rotsachtige zandpad waar her en der cactussen groen afsteken tegen het rood. De omgeving is adembenemend en om de zoveel meter staan we stil om foto's te nemen. De roodgekleurde rotsen en gebergten om ons heen vervelen geen moment. Langzaamaan stijgt de temperatuur, maar nog altijd is het heel aangenaam. 

Wanneer Daphne en Laura op een gegeven moment iets vooruit lopen, vraagt Daph of het niet verstandig is om even op de rest te wachten. 'Ja is goed, ik loop nog een klein stukje verder om mijn hyperlapje af te maken,' antwoordt Laura. Op dat moment ziet ze op een paar meter afstand een coyote het pad oversteken op een langzaam drafje en rustig om zich heen kijken. 'Oh mijn god!!! Ik zag een coyote!!,' roept Laura, trillend op haar benen en aan de grond genageld, naar de rest. 'Ik had me net omgedraaid, dus ik zag het niet,' zegt Daphne. 'Nou geloofwaardig hoor, pics or it didn't happen,' antwoordt Mauk. Pim sluit af met de woorden: 'Ja Laura, misschien was het gewoon een konijn, maar ben jij zo klein dat het voor jou een coyote leek.' Goed, foto's en bewijzen zijn er niet, maar Laura vervolgt de rest van de route op haar hoede en met een stok in haar hand. You never know.

Na de tocht van ongeveer anderhalf uur, drinken we nog een espressootje bij een café. De eigenaar is erg vriendelijk en geeft ons tips voor onze volgende bestemming: de Grand Canyon. Terug bij de camper, maken we de laatste dingen klaar voor vertrek; de jongens vullen de watertank bij en laten het riool leeg lopen. De volgende plek waar we staan is weer een no hook up; geen water en geen elektriciteit. En dan gaan we rijden, weer via een kleine omweg, zodat we de route met de scenic view hebben.

Het is inderdaad opnieuw een geweldige route. Het landschap doet wat Zweeds aan met hoge dennenbomen en zo nu en dan een ree. Daarna wordt het weer een stuk uitgestrekter, nog steeds heel groen, maar minder bomen en vooral veel struiken. Pien en Ed zien hier meerdere buffels. Vandaag is onze dierendag!

De volgende plek waar we tanken - naast Flintstone campground, geheel in thema - is een enorme shop waar ze stenen verkopen, maar ook kleding en Stetson hoeden. Het doet wat 'cowboys en indianen' aan. We rijden door en na zo'n vijftig meter rijden, vliegt de deur van de camper open. Oops, die zat dus niet goed op slot. Terwijl we rijden, trekt Daphne de deur dicht, doet het goed op slot en zorgt dat we weer veilig zijn.

Aan het begin van de middag komen we aan bij de Grand Canyon. Bij aankomst zien we een edelhert en even later zelfs nog een met drie jonkies. Na wat geruzie over de route, parkeren we de camper en maken ons meteen klaar voor de tweede wandeling van de dag. We lopen een stuk en nemen dan de blue shuttle naar The Village. Daar begint Bright Angel Trail, de wandeling die we gaan lopen.

We beginnen vol goede moed, maar al snel komen de eerste tekenen van hoogtevrees. We lopen op een pad van ongeveer twee meter breedte en naast dat pad zijn aan de ene kant de rotsen en aan de andere kant de afgrond, echt helemaal niets, behalve de diepte. Het uitzicht is waanzinnig mooi, bizar, het lijkt wel nep. Nadat we een aantal keer hebben stil gestaan om mensen die terug willen lopen over te halen verder te gaan, hebben we de pas er goed in. Af en toe staan we stil om de prachtige omgeving te zien en foto's te maken. Verder wordt de tocht opgeleukt door eekhoorntjes die vaak net iets te brutaal dichtbij komen. 

Na ongeveer een vijf kwartier lopen komen we aan bij het 1,5 mile point resthouse. Een deel van de familie wil doorlopen naar het 3 mile point resthouse, maar we worden overvallen door een kleine regenbui. Op zich geen probleem, ware het niet dat we ook onweer horen aankomen. We besluiten terug te lopen en na een kleine drie kwartier - het is toch vreemde gewaarwording dat we geen moment meer last hebben van hoogtevrees - staan we na een heel mooie tocht weer boven.

In plaats van de bus terug te nemen, gaan we lopend naar de camper. Wat de shuttlebus kan, kunnen wij zelf ook. Ons is aangeraden via The Village te lopen, maar als we er zijn is het een soort toeristenwalhalla, dus we wandelen gewoon weer verder door een rustig bos waar we opnieuw van dichtbij een hert kunnen aanschouwen. 

Bij de camper gooien we weer wat vlees op de barbecue - inclusief de kip die twee avonden geleden de camper blauw zette, maar ook nu wil hij niet gaar worden - nemen er een biertje en wijntje bij en gaan dan op tijd naar bed. Iedereen is gesloopt en morgen weer een flinke reisdag voor de boeg.