Here comes the sun

Om 5:00 uur - ja echt 5:00 uur!! Is dit de definitie van vakantie? - gaat de wekker en maken we ons snel klaar om weer naar Bryce Park te rijden. De een wordt iets vrolijker en energieker wakker dan de ander - Mauk: 'de zon gaat elke dag op, waarom moet ik daar in hemelsnaam zo vroeg voor opstaan?'. We hebben een strak schema in elkaar gezet voor de ochtend, omdat we de zonsopkomst graag willen zien - en daar met de camper heen moeten rijden - maar ook vanaf 8:00 uur niet meer in het park mogen parkeren vanwege de shuttlebusjes. 

Het is al licht wanneer we opstaan en als we verder het park in rijden, wordt het steeds lichter, maar als we bij Sunset Point - de naam doet inderdaad vermoeden dat we hier op het verkeerde moment zijn - aankomen is de zon nog niet op. We zijn nog op tijd. Het uitzicht bij dit punt is geweldig mooi en in de verte zien we de drukte bij Sunrise point - daar hebben wij nu geen last van. Naarmate de zon steeds hoger, neemt de lucht verschillende kleuren aan, paarsig, blauw, roodachtig, oranje. Het ziet er geweldig uit. Achter ons loopt een hertje dat wat gras eet en daarna het dal inloopt - het lijkt alsof we wakker zijn geworden in een sprookje.

Er hangt een klein wolkje precies waar de zon opkomt, waardoor we iets langer kunnen genieten van dit moment en de stilte. Het is wel vrij fris, maar wanneer de eerste zonnestralen achter de wolk vandaan komen, voelen ze meteen warm op onze huid. We hebben nu nog anderhalf uur om hier door te brengen voor we weg moeten en besluiten Navajo trail te gaan lopen. Helaas is er een deel dicht, waardoor we halverwege moeten omdraaien - de route uitbreiden met een stuk van Queens Garden trail duurt helaas te lang. 

We dalen af tussen de prachtige roodgekleurde hoodoos. Het ziet er echt waanzinnig uit! Wanneer we dieper zijn afgedaald, wordt het rood weer mooi onderbroken door het groen van de verschillende struiken en bomen. Ed heeft zich al goed aangepast aan de Amerikaanse cultuur en vraagt elke voorbijganger - ook al zijn het er nog niet heel veel op de vroege ochtend - 'Hi, how're you doing?'. Voor de andere mannen geldt dat je hen wel uit Nederland kan halen, maar Nederland niet uit hun. Pim en Mauk zingen uit volle borst - gelukkig op niet al te hoog volume - verschillende hits van André Hazes. 'Een bier, een bier, een glaasje bier,' klinkt het achter ons terwijl we voor ons de geweldige rotspartijen en groene natuur zien en uiteraard ook weer veel eekhoorntjes. Wanneer we bij het punt komen waar Navajo trail is afgesloten, kunnen we het toch niet laten om een klein stukje van Queens Garden trail te lopen en nog iets langer van deze omgeving te genieten. 

Na even lopen, draaien we om en gaan terug naar de camper. Het is nog heel vroeg, maar we hebben er al een dag op zitten. Dat we wat ruim in tijd zitten, komt goed uit. In Bryce Canyon village stoppen we de camper, maken een ontbijt en gaan naar de garage aan de overkant van de weg om te kijken of ze onze slide out kunnen maken. Helaas kunnen ze dit niet, dus vervolgen we onze weg naar de volgende locatie: Zion National Park.

Als we ongeveer drie uur hebben gereden - het laatste deel over slingerende smalle wegen - zet Mauk de camper veilig op z'n plek, midden tussen de bergen naast een rivier. Buiten het stromen van de rivier is het stil. De warme zon, die recht boven ons staat, verwarmt ons heerlijk. Terwijl we wachten op de monteurs die hier komen om de camper te maken, genieten van de van de zon. We lezen wat, slapen wat en gaan naar het zwembad. 

De mannen maken de slide out - whoop whoop - en vertrekken weer. Teken voor ons om ook weer op pad te gaan en te beginnen aan de tweede hike van de dag. We gaan Zion National Park binnen en nemen de shuttle helemaal naar het eindpunt. Zion Canyon staat bekend om de klif die steeds smaller wordt. Bij de laatste stop stappen we uit en gaan Riverside walk lopen. Een makkelijke hike, maar wel op een bijzonder punt, namelijk het smalste punt van de canyon waar je op dit moment kan komen - de hike the narrows die verder gaat, is gesloten, vanwege te veel sneeuwval in mei.

Het is ongelooflijk mooi, maar voelt ook wat als de warmere ruimtes in Burgers' zoo en De Beekse Bergen. Als we terug zijn bij de shuttle, gaan we terug richting beginpunt, maar stappen uit bij Angel's landing. Omdat deze hike bekend staat als een moeilijke hike, waar ook wel eens mensen de afgrond in vallen, hebben we deze niet als eerste gedaan, maar na de enigszins saaie ervaring van Riverside walk zijn we toch wel nieuwsgierig. Het is al laat - en de laatste shuttle gaat om 21:15 uur terug - dus we gaan zien hoe ver we komen. 

We gaan in elk geval al iets meer de hoogte in en zien langs de weg weer een prachtig hert staan grazen. We komen tot het punt waar het echt hoog wordt en sommigen vinden het jammer dat we het niet meer redden om dit deel verder te lopen, maar intussen vragen steeds meer tegenliggers ons of we wel flash lights bij ons hebben. Dan lopen we terug en zijn op tijd voor de shuttle. Iedereen is erg hongerig, dus besluiten we bij het eindpunt van de shuttle een biertje met een snackje te eten en daarna in Springdale echt uit eten te gaan.

Bij het restaurant aangekomen, maken de wetten het ons hier niet heel makkelijk. Ze verkopen geen snacks - of zoals Ed zegt: 'you don't sell finger food?' . Een begrip dat ze hier niet lijken te kennen. Maar zonder eten mogen we ook het restaurant niet in 'It's the Utah law that you order food with your alcoholic drinks.' Ok, maar hoe dan? Jullie verkopen hier geen snacks. Er blijkt een maas in de wet te zitten, waardoor we in de pub wel gewoon een biertje mogen drinken, maar de honger houdt aan. Eigenlijk beseffen we nu pas dat het al best laat is en dat de restaurants in Springdale gesloten zijn als we er aankomen. We gaan nu toch het restaurant in en eten een lekkere en welverdiende maaltijd.

Na het eten lopen we terug naar de camper. Het is weer helemaal stil en de lucht is gevuld met sterren, wow! Tegen de achtergrond van de blauwzwarte lucht tekenen de donkerzwart silhouetten van de bergen zich af. Dit is vakantie.