The long and winding road

Vandaag hebben we weer een reisdag voor de boeg, het is zes uur rijden naar onze volgende bestemming. De dag bestaat dus grotendeels uit in de auto zitten, maar in zo'n camper door verschillende gebieden is dit eigenlijk geen straf. De tijd vliegt voorbij, we lezen wat en spelen spelletjes - UNO - achterin de camper. Om ons heen zien we verschillende landschappen. 

Het begint met de woestijn rondom Las Vegas, waar de wind al iets lijkt te zijn gaan liggen ten opzichte van gisteren. Er zijn veel momenten met heel lang vrijwel niets en dan ineens een klein dorp; vier huizen en wat ezels. Het is bizar om te zien hoe afgelegen sommige mensen midden in de hitte van de woestijn wonen - je vraagt je af wat ze daar doen, hoe ze aan levensmiddelen komen en hoe ze hun dagen doorbrengen. 

Er is ook een heel stuk woestijn dat er helemaal niet uitziet als wat je je voorstelt bij een woestijn - heel groen en heuvelachtig met een soort cactussen zo ver je kan zien. De jazz, die Ed vanochtend heeft opgezet, maakt plaats voor andere muziek, achterin de camper lijkt wel een technofeest gaande. We rijden we door een prachtig gebergte - de camper heeft er soms wat moeite mee de berg op te komen - en in de verte hoge bergen met besneeuwde toppen. Het ziet er geweldig uit, zeker als je je bedenkt dat we midden in de woestijn rijden en het behoorlijk warm is. 

Het stuk dat we rijden is lang en naast Ed en Pien, kruipen dit keer ook Laura en Daphne achter het stuur van de grote camper. Wanneer we de laatste keer de grens van Nevada naar California overgaan - we slingeren er een paar keer overheen - krijgen we grenscontrole. Of we fruit bij ons hebben, is de vraag van de douanier. Ja, dat hebben we, maar dat hebben we gisteren in een koelbox met ijs in de douche gelegd en de klink van de badkamerdeur is er zojuist afgevallen - ondanks dat de camper redelijk nieuw zou moeten zijn, valt hij iedere dag een beetje verder uit elkaar. De vrouw gelooft het wel en laat ons doorrijden.

Als we dicht bij onze bestemming, Mono Lake, komen, rijden we door een heel stuk dat lijkt op het Hollandse platteland. Het is ongelooflijk groen en af en toe zien we in de achtergrond wat lichtbruine rotsen. De weg wordt steeds kronkeliger, het lijkt soms wel een roller coaster en we zijn dan ook niet heel verbaasd als we op een gegeven moment een gekantelde vrachtwagen zien liggen.

De camping bij Mono Lake waar we een plek hebben, is klein en heel gemoedelijk. Aandoenlijk. Het is hier kouder dan bij vorige locaties die we hebben aangedaan - daar was het altijd minstens 35 graden Celsius, hier zo rond de 25. Zodra we de camper hebben geïnstalleerd, gaan we aan de wandel. We lopen vanaf de camping richting Mono Lake, een leuke wandeling en ondanks de waardering difficult echt heel prima te doen. Het voelt een beetje alsof we door de duinen lopen. We zitten hoog, de lucht voelt koel en ruikt zout, en om ons heen is het stil. Boven ons vliegen meerdere adelaars. Het is fijn weer even in de rust te zijn, omgeven door zulke mooie natuur.

Na zo'n twee uur lopen zijn we terug bij de camper en steeds Ed de barbecue aan. Na het eten maken we S'Mores en gaan snel de camper in. Lekker warm in bed.