Beren op de weg?

Gisteravond besloten we om vandaag vroeg te vertrekken, maar op de ochtend zelf, besluiten we dit met nog zo'n drie kwartier te vervroegen. Risicovol, als je de Te Slaatjes kent. Om 08:30 uur rijden we weg uit Mono Lake. De reden van het vroege vertrek is dat de Tioga-pas, die we moeten nemen om het snelste bij Yosemite National Park, onze volgende bestemming, te komen, tot eergisteren nog gesloten was. Sinds gisteren is de pas weer open, maar alleen tussen 10:00 en 11:00 uur en tussen 15:00 en 16:00 uur. 

De route die we afleggen is werkelijk waar adembenemend. We rijden door de bergen met om ons heen sneeuw en zo nu en dan een waterval van smeltwater. Het is alsof we op weg zijn naar wintersport. Op 1/4 mile voor de pas komen we stil te staan in een file. Tijd voor een ontbijtje buiten in de sneeuw. Na een half uurtje komt er een ranger langs om te vertellen dat de pas over twintig minuten open gaat, we dan meteen moeten rijden en we tussentijds niet stil mogen staan. 

Het is een prachtige rit met geweldig uitzicht op de bergen die begroeid zijn met dennenbomen. Ook is er nog steeds veel sneeuw en we zien veel watervallen en meren, waaronder een nog deels bevroren meer.

Daarna dalen we weer en wordt het duidelijk warmer en drukker. In de rivier waarlangs we rijden, ziet Daphne een bever liggen; nog een dier om van de lijst af te vinken. Er zijn korte files richting het visitor center, maar aan het begin van de middag zetten we onze camper midden in een bos, naast een rivier en tussen de bergen, op z'n plek neer. Om ons heen zien we overal waanzinnig mooie vogels. We hebben hier geen hook up, dus moeten het doen met beperkt water uit de tank en elektriciteit wanneer de generator aan kan, op beperkte tijden op de dag en - voor sommigen van ons een groots drama - geen bereik en dus geen WiFi. 

De ranger vertelt ons bij de ingang dat we heel voorzichtig moeten zijn met eten en toiletartikelen; de beren komen hier op af. Als we een beer tegen komen, moeten we ons groot maken en roepen 'Go away, bear, go'. Daar zouden ze naar moeten luisteren. 

Na een drankje, beginnen we meteen met de Mirror laketrail, een moderate wandeling. Dankzij de pijnbomen, ruikt het alsof we rondlopen in Italië. Op een gegeven moment komen we bij een deel waarvan het niet geheel duidelijk is hoe we verder moeten. We gaan een paar keer op en neer, maar moderate is dit niet meer, het is een beste klim waardoor we ons vaak afvragen of we niet per ongeluk off trail zijn beland. 

Uiteindelijk volgen we een soort pad waarvan we het idee hebben dat het het juiste is, het loopt midden door de begroeiing, we moeten over omgevallen bomen of er onderdoor. Na een paar minuten lopen, ruiken we een sterke lucht. Ondanks dat we nog nooit een beer - of berendrol - hebben gezien, weten we zeker dat schuin voor ons net naast een boom een berendrol ligt, vers. Ok, wow, hij moet haast wel in de buurt zijn. Omdat er niet echt uitzicht is dat de trail beter te belopen wordt, we niet eens weten of we wel op een trail zitten en het nu al tegen vieren is, besluiten we om te draaien. Niemand heeft heel veel zin om in het donker op een moeilijk begaanbare weg tussen de beren en puma's te eindigen. Better safe than sorry.

Wanneer we bijna terug zijn bij de camper, staat er midden op het pad een jongen. 'Wait, there's a bear over there, just around the corner.' 'Ok, where is it? Can we take a picture?,' vragen we terwijl we de hoek omlopen. De jongen kijkt verbaasd hoe we verder lopen en laat ons met nog wat trillende handen een 'not very sharp'  foto zien. Op  het scherm van zijn telefoon zien we een pixelachtige bruine vlek. Eerlijk gezegd kan het van alles zijn, maar we geloven hem. We lopen door en hij loopt met ons mee, durft nu verder omdat we met een groep zijn.

De jongen vertelt dat hij een environmental consultantuit Chicago is - al zijn de dames er echter van overtuigd dat het Ryan Gosling in cognito is. Ryan is hier voor werk en moet sowieso veel reizen voor zijn werk. Ook vertelt hij dat zijn week nogal raar is verlopen. Dinsdag was hij ergens waar een brand uitbrak in de lift. Op woensdag ging hij naar Pinewood Park waar iemand binnenkwam om te vertellen dat zijn auto in de fik was gevlogen. De volgende dag was hij op dezelfde plek aan het werk en kregen ze via de porto te horen dat er iemand in een afgrond was gevallen en zijn arm en been had gebroken. En vandaag zag hij dan ineens een beer op zijn pad, veel te dichtbij. 'Ok, misschien is het beter als je nu weg gaat,' grappen we.

We lopen nog langs de vrijwilliger bij onze camping, die bevestigt dat er een rock slide is geweest bij Mirror Lake. Ook bevestigt hij dat de poep die we hebben gezien van een beer is. Voor hij zijn hokje afsluit voor de dag en weg gaat, vertelt hij ons nog met een twinkeling in zijn ogen dat we morgen echt naar Vernal Fall moeten lopen via de Mist Trail.

Terug bij de camper wassen we ons, voor zover mogelijk, in het ijskoude water van de rivier. We gaan nog even buiten lezen. De grond onder ons en om ons heen is bezaaid met een dikke laag dennennaalden, door de bomen heen schijnen de laatste zonnestralen en we ruiken de kampvuren van de mensen om ons heen. Deze camping geeft rust. Het is niet stil, we horen wat muziek, maar het is wel rustig. Als het donker wordt, steken we nog een kampvuur aan en roosteren wat marshmallows. Life is good.