What happens in Vegas...

De volgende bestemming is Las Vegas en omdat de rit ernaar toe relatief kort is slapen we wat langer uit. We hebben zelfs de tijd om even wat spullen te wassen. En dan vertrekken we. Wat nog wel op het programma staat voor vandaag, naast de reis naar Vegas, is een trip naar de Walmart. 

De weg naar Las Vegas is een rechte lijn, dus lijkt een makkelijke taak om te volbrengen. Maar vanwege de gigantisch harde wind, kost het Ed en Pien, die het rijden afwisselen, bijzonder veel spierkracht en concentratie om überhaupt op de weg te blijven. Opnieuw hebben we ook wat camperproblemen, de warmte en harde wind zorgen ervoor dat een strip van de camper losraakt, met duct tape proberen we het vast te zetten, maar het mag niet baten. Via het raam trekken we de strip naar binnen, dan maar zo.

Bij een tankstation gooien we de wagen vol terwijl we op de achtergrond een zandstorm voorbij zien komen. Die tankstations hier blijven sowieso een bijzonder tripje, ze zijn gigantisch, je kan tv kijken terwijl je tankt via een scherm in de pomp en ze verkopen bijna alles dat je je kan voorstellen - behalve even een gezonde snack. En als je denk dat je al het eten, alle smaken chips - inclusief chips met guacemole smaak - en alle soorten Mountain Dew hebt gezien, zie je om de hoek in de winkel nog minstens zo veel ruimte met Intertoysachtige artikelen, zoals scheetkussens en neppe pistolen. Daarnaast is dan weer een ruimte - met een groter oppervlak dan de gemiddelde Gall & Gall - waar drank in alle soorten en maten wordt verkocht. Het blijft bijzonder.

Na een bezoek aan de Walmart, waarmee we de camper nog verder volgooien, komen we aan in Las Vegas. Het is idioot om te zien, zeker na vijf dagen midden in de wildernis omgeven door de meest bijzondere natuur te hebben doorgebracht. Dit is het beeld dat je vaak een beetje bij Amerika hebt, het is loud, het is over the top en schreeuwerig. Het scoort 100% op fake-gehalte en is waarschijnlijk de enige plek op aarde waar je in een oogopslag een piramide, de Eiffeltoren en het Vrijheidsbeeld ziet staan. Ook van een hotel met een achtbaan erdoorheen wordt hier niet opgekeken. De vriendelijke mensen in hike gear en met rugzakken op maken plaats voor vrouwen in bikini's en visnetten als kleding for a night out. Het kan gewoon bijna niet dat zoiets als dit midden in de woestijn bestaat. Dat is waarschijnlijk ook grotendeels waarom het zo nep aanvoelt, het is nep en gemaakt. Ook zijn overal signs te zien, die zo uit Better call Saul kunnen komen. Hoofden van mensen met daarnaast teksten over hoe ze de beste injury lawyer zijn - 'Enough said, call Ed'. Een psycholoog heeft een bord met de tekst 'Who cares about your problems? I care!'

We beginnen bij het Fabulous Welcome to Las Vegas sign en lopen vanaf daar the strip af, terwijl we ons afvragen wat de beste manier is om een grote gokprijs mee naar Nederland te nemen - zou je er wel een tasje bij krijgen? Als eerste passeren we een Wedding Chapel. De enorme gokhallen zijn heel bijzonder om te zien, grote ruimtes vol met gokkasten zo ver het oog kan zien. En je mag hier roken, back in time, dit zorgt wel voor een mooi sfeertje. In de eerste tent die we binnenlopen - de piramide - worden ook e-sport tournaments gespeeld. Mensen zitten hier dus te gamen, een paradijs voor Pim, Mauk en Laura.

We lopen door en om 18:15 uur drinken we ergens onze eerste cocktail en een biertje en gaan dan door naar de gokkasten, waar Pien, Daphne en Laura voorzichtig wat biljetten in stoppen - het ziet er op tv toch toffer uit als een oud gerimpeld vrouwtje met een permanent en een peukie in haar mond de hele dag quarters in zo'n ding aan het gooien is. Wij zien er nog niet meteen het plezier in. De mannen vermaken zich intussen aan de tafels met black jack met Anna als support. 

Dan is het tijd om wat te eten. We zoeken een tentje uit - het Hard rock café verkoopt hier de 24-Karat Gold Leaf Steak Burger met eatable gold erop - wij kiezen voor fried chicken en wafel burgers. Overal op straat klinkt hier trouwens muziek uit de speakers, een beetje zoals in het sprookjesbos in de Efteling, maar dan een ander genre. We vervolgen onze tocht naar het Bellagio waar we opnieuw dezelfde verdeling hebben; de vrouwen naar de kasten - ze hebben er hier ook een in Breaking Bad thema - en de mannen aan de tafels. Als de vrouwen op den duur uitgespeeld zijn, genieten ze van een lekkere cocktail aan de bar, bereid door de vriendelijke Debbie - zo'n typisch kleine gerimpeld Amerikaans vrouwtje met een kort geföhnd kapsel en een beetje een gebogen houding. Op de achtergrond speelt een man riedeltjes op de piano - van A star is born tot aan Rocket man - Laura is blij. Wanneer de mannen zich erbij voegen - helaas zonder grote winst, maar Mauk heeft het wel voor elkaar gekregen twee keer achter op het goede nummer in te zetten aan de roulette tafel  - vertrekken we weer naar de camper.

In de Uber vertelt ook deze driver ons - net als eerdere chauffeurs dat al deden - dat het moeilijk rondkomen is. Dit is haar tweede baan, haar day job pays for the house, this job pays for the food. Twee banen zijn dus nodig om zichzelf en haar twee kinderen te kunnen onderhouden. Het is best heftig om te horen en klinkt alsof ze non stop moet werken om zichzelf alleen nog maar in leven te kunnen houden. Waar doe je het dan voor? Gelukkig zegt ze ook nog wel wat free time te hebben om een beetje van het leven te genieten.

In tegenstelling tot de eerdere nachten vallen we hier in slaap bij het lichte geruis van de auto's die over de Interstate knallen, morgen weer back to nature.