Somewhere over the rainbow

Vandaag is de eerste dag dat we niet hoeven te reizen. We hebben een volle dag in Yosemite National Park voor ons. Heerlijk!

We slapen dus wat uit en nemen een beetje extra tijd om ons klaar te maken. Als de broodjes gesmeerd zijn, gaan we aan de wandel. We lopen richting de Mist trail om naar Vernall Fall te gaan. Als we langs het begin van Mirror Lake trail lopen, de wandeling die we gisteren hebben gemaakt, zien we een groot bord dat waarschuwt voor Puma’s: ‘You are in the Mountain Lion area. If attacked, fight back.’

De weg naar Vernall Fall toe is behoorlijk easy, maar we lopen langs een prachtige rivier die heel krachtig stroomt. Om ons een de bergen met dennenbomen en watervallen. Het is adembenemend. Wederom wordt overal gewaarschuwd voor beren. 

Als we even uitrusten om iets te drinken, vinden we naast een grote steen een tas met daarin een dikke portemonnee en maar liefst vijf paspoorten. Aangezien er in dit gebied helemaal geen bereik is, kunnen we de eigenaar van de tas telefonisch niet te pakken krijgen. We bestuderen de foto’s in de paspoorten en besluiten de tas mee naar boven te nemen.

We komen langs een bord dat zegt dat de condition van de trail wet, wet, wet is. Wanneer we dichter bij de Vernall Fall wordt het nog fantastischer! De lucht wordt langzaam kouder en het begint wat te waaien. Dan wordt het mistiger, door de kleine waterdruppels die van de waterval afkomen. We worden natter en natter, maar lopen nu vlak langs de waterval en het is geweldig. Links naast ons het bulderende water waarboven zich twee regenbogen aftekenen, in de verte de watervallen en onder ons de natte rotte en stenen. Waanzinnig!

Eenmaal boven rusten we even wat uit en drogen we op in de warme zon. We eten wat en dan ineens denken we onder ons de gezichten uit de Franse paspoorten te zien. En verdomd, wanneer we ze aanspreken, blijkt het de familie te zijn die haar tas heeft verloren. Alleen waren ze er zelf nog niet van op de hoogte en bijzonder opgelucht of dankbaar lijken ze niet te zijn.

We lopen door via de Nevada Fall en na een lange, maar mooie tocht door de bergen, komen we terug bij het beginpunt. De middag is net aangebroken en we hebben de smaak goed te pakken. Wat we nog op het lijstje hebben staan, is El Capitan – de grootste granieten monoliet ter wereld en tevens een achtergrondoptie in Mac. Omdat de afstand naar de berg vrij groot is en om onze benen even wat rust te geven, nemen we een shuttle - ja echt, we lopen een keer niet - richting het visitor center, waar we wat eten en drinken. 

Bij het visitor center gaat Laura naar een vrijwilliger om te vragen waar de shuttle naar El Capitan vertrekt. Voor haar hoort ze de vrouw tegen een toerist zeggen: ‘You can go to Mirror Lake. It ain’t a mirror and it ain’t a lake, but it’s beautiful.’ Als Laura vraagt waar het vertrekpunt van de shuttlebus is, kijkt de vrouw haar weifelend aan en nadat ze de locatie op een kaart heeft laten zien, voegt ze eraan toe: ‘But you already passed it on your way into the park, it’s nothing special really. Just a big gray rock, nothing special about it.’ Aan haar verkoopskills moet deze vrouw wellicht nog even werken.

Een halte voor El Capitan stappen we uit, zodat we nog een stuk kunnen lopen. Op de parkeerplaats vraagt een ranger ons of we wellicht een beer hebben zien lopen, er is een melding geweest. Helaas, wij hebben hem – weer – net gemist. Als we aankomen bij de trail, lijkt er opnieuw een rock slide te zijn geweest, waardoor we ons een weg zullen moeten banen door de het dichtbegroeide bos. Het uitzicht op de berg is ontzettend mooi en als we wat geschreeuw horen bij de berg, denken we bergbeklimmers te zien die bezig zijn hun weg omhoog te maken. We pakken de verrekijker erbij en inderdaad, de kleine stipjes op de berg zijn drie mannen die langs de steile rots aan het klimmen zijn; een heel indrukwekkend gezicht.

Dan is het toch echt tijd om weer richting de camper te gaan. In een laatste poging voordat we vertrekken een beer te zien, stappen we ook hier stappen we een halte eerder uit. We zijn inmiddels op het punt dat we niet meer geloven dat hier beren zitten en dat iedereen die ons waarschuwt voor beren is ingehuurd door het park. Eenmaal terug bij de camper heeft nog geen enkele beer ons pad gekruist.

We volgen hetzelfde ritueel als gisteravond; wassen ons een beetje in de ijskoude en spiegelheldere beek, maken wat eten op de barbecue, lezen wat en spelen een spel – Amerikaans jokeren. 

Als Daphne en Laura bij het kampvuur zitten om S'Mores te maken, horen ze achter zich in het donker een vrolijk ‘Howdy Hi Ya’ll. How ya’ll doing?’ Ze kijken in het licht van een zaklamp en zien daarachter een ranger die de lamp vasthoudt. Of we een beer hebben gezien. ‘Nee,’ antwoorden we – nu bijna geïrriteerd – en zeggen dat we er wel graag een willen zien. ‘Ik kwam gewoon even kijken of alles goed gaat,’ zegt de ranger, ‘want een aantal backpackers heeft op een kleine afstand van de campground een beer gezien.’ Dit lijkt wel een grap. Die beren zijn dus overal om ons heen, maar om een of andere reden lijken wij ze steeds te missen. Dat vertellen we de ranger ook. We praten nog wat met hem over de gevaren van mountain lions en beren, waarna hij weer verder gaat.

Ook wij gaan ons klaarmaken om te slapen, morgen gaan we hier weer vroeg weg, door naar San Francisco.