Het gaat niet om de bestemming maar om de reis

Als de zon opkomt, wordt iedereen langzaam wakker. Het komt goed uit dat dat vroeg in de ochtend is, want we hebben vandaag een lange reisdag voor de boeg: zes uur on the road. Bestemming: Sedona. Mauk begint vandaag in de driver's seat en rijdt ons Joshua Tree National Park uit. We rijden een stuk door het uitgestrekte landschap en stoppen bij het eerste tankstation om de wagen vol te gooien. Als we bij het tankstation naar binnen gaan om wat water en eten te halen, zien we daar naast alle hoeveelheden snoep en alcohol - dat wordt hier dus gewoon verkocht bij tankstations - ook een klein aanbod messen en pistolen te koop - ook heel normaal bij een tankstation.

We rijden enorme stukken en om de zo veel kilometer verandert het landschap weer in een nieuw uitgestrekt gebied, het ene mooier dan het andere. Van roodgekleurde bergen, tot vlakker landschap, maar altijd vrijwel onbebouwd zover het oog kan zien. Een tip die we hebben gekregen is te rijden via Lake Havasu City. Als we er aankomen, verwelkomt een bord ons in Paradise. Onder het bord zitten mannen in zwembroek met Amerikaanse vlag en met blote borst en vrouwen in bikini in hun boten in het water. Allemaal hebben ze de muziek hard aan staan en laten ze de motor van hun boten ronken, zonder dat ze er echt mee varen. Onder het genot van een drankje kijken ze naar andere boten met harde muziek en mannen met Amerikaanse zwembroek die langsvaren. Paradise betekent voor iedereen iets anders...

We lopen richting London Bridge, een brug die steen voor steen is nagebouwd zoals de London Bridge in London. Langs het water zien we mensen die shirts dragen met teksten als 'Free speech. More important than your feelings' en bumper stickers waar op staat 'You have your family, I have mine' met daarachter drie geweren. Ok, duidelijk, ieder voor zich. Als we bij de brug aankomen zien we niet precies welk deel nou gekopieerd is van London Bridge, maar de wandeling heeft er in elk geval voor gezorgd dat we onze benen even hebben gestrekt.

Na de vrij bijzondere ervaring van Lake Havasu City, stellen we de GPS in op de dichtstbijzijnde Walmart. Maar wanneer de GPS, die Joella ons heeft meegegeven, ons verzoekt eerst links- en dan rechtsaf te slaan, staan we ineens vast op een verhoging. Echt best wel vast. Dankzij de rijkunsten van Ed en de hulp van Mauk, Pien en Pim, rijden we er met niet te veel schade weer af - phew, we kunnen verder.

Niet alleen Ed rijdt vandaag, ook Pien vreet stukken asfalt alsof het niets is. Omdat er een stuk Route 66 in de buurt is, besluiten we op weg naar Sedona nog een klein stuk om te rijden, zodat we ook dit kunnen meepakken - we zijn er nu toch. Ook deze route is weer mooi: we zien eindeloze stukken niets gevolgd door stukken met gladde glooiende golfbanen en huizen en straten die eruit zien als we wijken die we vroeger in The Sims bouwden. Daarnaast passeren er veel treinen, kilometers lang zijn ze, indrukwekkend om te zien. De Route 66 zelf is mooi en leuk voor de ervaring, maar niet heel bijzonder. We stoppen bij de General Store, die heel geestig in een jaren '50-stijl is gebouwd. Het is heel leuk om er even rond te kijken, de verschillende borden en oude auto's te zien, maar het is duidelijk een tourist trap. 

Als we weer in de auto stappen, rijden we door gebieden die minder bergachtig en meer heuvelachtig zijn en het wordt een stuk groener. Er zijn veel bomen en het is groen zo ver je kan zien, af en toe loopt er een koe of een kudde schapen. Iedereen vermaakt zich met boeken, SnapChat filters en het volgen van de route, maar we zijn vandaag al bijna elf uur onderweg en inmiddels is iedereen er wel een beetje klaar mee. Tijd om aan te komen in Sedona.

En als we het gebied binnenrijden, vallen we weer in de volgende verbazing. Het is echt waanzinnig! Een Bob Rossachtig landschap met bomen is overal om ons heen te zien. Aan de horizon staat de zon laag, dat zorgt voor een prachtig oranjegele lucht. In de verte zien we overal hoge, rode rotsformaties. Ook als we het gebied verder inrijden valt ieders mond open van verbazing van al het moois dat we om ons heen zien. Geweldig! De rode rotsen komen steeds dichterbij en tegen het rood tekent het groen van de begroeiing prachtig af. 

Wanneer we aankomen bij de kampeerplek, midden tussen de heuvels, is het te laat om nog een wandeling te maken. Die verplaatsen we naar morgenochtend. Nu eerst - in het pikkedonker - een burgertje en wat courgette van de barbecue. Om tien uur zitten we, geheel volgens de camping rules, alweer in de camper. Snel slapen zodat we morgen op tijd aan de wandel kunnen.